روزهای بارانی من

سلام

کارم شده فقط گریه کردن و غصه خوردن

هر ثانیه از خاطرات این دو ماه همش تو ذهنمه 

ساعت مصرف داروها و آمپولا که میرسه دلم آشوب میشه

بعضا فکر میکنم یادم رفته مصرفشون کنم میترسم و استرس میگیرم یهو یادم می افته دیگه مصرفشون نمیکنم

یادم می افته که خدا منو لایق مادر شدن ندونست 

لیاقت نداشتم مادر بشم

میخوام فراموش کنم اما نمیشه همش احساس شرمندگی میکنم از همه کسایی که این دو ماه بهشون زحمت دادم

از پدرشوهرم خجالت میکشم که اینهمه هزینه کرد ، جواب زحمتاشو ندادم

از خواهرم که ده روز رفتم خونش خوابیدم و بهش زحمت دادم

از مامانم که چون استراحت نسبی داشتم کارامو انجام میداد ، غذاهامو میپخت

از بابام که بیچاره هرروز برای زدن آمپولم سه طبقه خونه بدون آسانسور رو می اومد و اومد ، چقدر تو این مدت تو فکر بوود

چهره اش وقتی اومد بیمارستان هر لحظه جلوی چشممه ، چقدر پریشان و ناراحت بود

از همسرم........

از خواهرام که همش نگران و ناراحتشون کردم

خدایا از همه شرمنده شدم

نمیدونم تاوان کدوم کارای بدمو دارم پس میدم اما خسته شدم واقعا دیگه نمیکشم......